اهمیت حیاتی دانش در محیط پیچیده و متغیر امروزی ،به عنوان منبعی جهت بازسازی راهبردی یک سازمان بر کسی پوشیده نیست.دانش سازمانها راقادر می سازد،دانایی را سریع تر و موثر تر ازگذشته کسب کرده و به کار بندند.عصر حاضر ،عصر تحولات شگرف در فن آوری است.عصری که مبنای آن ،عمق بخشیدن به اطلاعات و توجه به مشارکت نیروی انسانی خلاق و دانش آفرین است. ازسویی از مهم ترین رسالت های دانشگاه ها در عصر حاضر ،دانش آفرینی و تولید دانش است. دانشگاهها به عنوان عمده ترین مراکز تولید و اشاعه دانش ،ناگزیر به توجه و استفاده کارآمد از مدیریت دانش هستند. ایجاد نوآوریها و در نتیجه خلق دانش جدید از دیرباز از مهمترین کارکردهای موسسات دانشگاهی به شمار آمده است , ضرورت دانش آفرینی در دانشگاهها از دو بعد بیرونی (پاسخ به تغییرات و نیازهای محیطی) و درونی(ارتقاء کیفیت آموزش دانشگاه،توسعه ارتباطات علمی با نهادهای معتبر و....) قابل بررسی است ، دراین راستا بیشترین اهتمام جامعه دانشگاهی درارتقاء دانش وتقویت سرمایه های فکری با بهره مندی از منابع موجود بوده است. این منابع نه تنها شامل منابع اطلاعاتی؛ بلکه نیروهای فکری ومنابع انسانی نیزمی باشد که لازم است با بکارگیری شیوه های صحیح مدیریت شناسائی و بگونه ای سازمان یافته مورد بهره برداری قرار گیرند.دراین مقاله سعی شده است در ابتدا به تعاریف و مدل های مدیریت دانش اشاره شده و سپس عوامل موثر در ایجاد دانش در دانشگاه ها مورد بررسی قرار گیرد.
بخشهای مختلف پایان نامه